De laatste loodjes wegen het zwaarst, dat gaat zeker op voor onze monsters die we in de afgelopen weken verzameld hebben: zand voor korrelgrootte- en mineralen analyse en luminescentie-datering van de beach ridge zanden, het organisch materiaal voor de koolstof-14 dateringen, en de boorkernen voor de vegetatiereconstructie. Jesse en Tim zijn inmiddels al vertrokken met een deel van het materiaal, zevenset, weegschaal, boorkop en dergelijke, en wij nemen zo’n 60 kilo aan monsters mee terug naar Utrecht. We kijken terug op een zeer geslaagde veldcampagne waarbij we op meer dan 70 verschillende locaties, tot een gemiddelde diepte van 5 meter en enkele duizenden jaren terug in de tijd hebben kunnen kijken. Terug in Utrecht wacht de uitgebreide analyse van al het materiaal, de rapportage en de voorbereidingen voor de laatste expeditie voor dit onderzoek in 2014.
Heel veel groeten uit Frontera,
Wim en Kees
Heel veel groeten uit Frontera,
Wim en Kees
De stranden
Het veldwerkgebied wordt aan de noordzijde begrensd door een meer dan 100 km land strand. Door de rivieren wordt zand naar de zee vervoerd, en dat zand wordt vervolgens door de zee over de gehele kustlijn verspreidt. Bij de monding van de rivieren komt het meeste zand terecht en vandaar dat de kustlijn uitpuilt rond de monding van de Usumacinta-Grijalva. Doordat de river zich in het verleden verplaatst heeft, is de bron van het strandzand ook verplaatst. De beach-ridges hangen als het ware aan de punt van de monding en op de plaatsen waar vroeger de monding lag wordt het zand nu langzaam opgeruimd door de zee. Deze erosie verklaart waarom in het westen en oosten van het gebied de beach-ridges niet parallel aan de kust liggen, maar door het strand lijken te worden afgesneden. Het natuurlijke proces van kustuitbouw gaat echter nog steeds door, hoewel de aanvoer van zand door aanleg van stuwdammen in de rivier is verminderd. Iets ten westen van de huidige monding is de uitbouw in de ordegrootte van 200 meter per 20 jaar!
Op de stranden en in de banken voor de kust hebben we ook monsters genomen om de samenstelling en korrelgroote verdeling te vergelijken met wat we in de oudere beach-ridges vinden. Dat gaf een klein gevoel van vakantie, hoewel het niet meevalt om te zwemmen met een meetlint voor de afstand, meetlat voor de diepte en monsterzakjes. Gelukkig is Tim een ervaren zwemmer die tot enkele honderden meters uit de kust zand wist op te duiken. De enige toeschouwers waren krabben op het strand, pelikanen in de blauwe lucht en misschien wel een op de loer liggende hamerhaai onder de golven...
Op de stranden en in de banken voor de kust hebben we ook monsters genomen om de samenstelling en korrelgroote verdeling te vergelijken met wat we in de oudere beach-ridges vinden. Dat gaf een klein gevoel van vakantie, hoewel het niet meevalt om te zwemmen met een meetlint voor de afstand, meetlat voor de diepte en monsterzakjes. Gelukkig is Tim een ervaren zwemmer die tot enkele honderden meters uit de kust zand wist op te duiken. De enige toeschouwers waren krabben op het strand, pelikanen in de blauwe lucht en misschien wel een op de loer liggende hamerhaai onder de golven...
Biosfeer reservaat Pantanos de Centla
Midden in het veldwerkgebied bevindt zich een van de belangrijkste wetland-natuurgebieden van Midden Amerika. Het gebied heeft een oppervlakte van meer dan 5000 km2 en bestaat voor het grootste gedeelte uit verdronken beach-ridges zoals we die ca 20 km landinwaarts hebben kunnen onderzoeken. Naast ongelofelijk veel vogelsoorten komen er beschermde dieren zoals krokodillen, diverse soorten schildpadden en de jaguar voor. Buiten het reservaat is de natuur vrijwel net zo rijk en we hebben veel dieren kunnen zien in met name de moeilijk toegankelijke gebieden. Behalve muggen zijn we gelukkig geen andere bijtende dieren tegen het lijf gelopen, de krokodillen (cocodrilos) hebben we in het bezoekerscentrum van veilige afstand kunnen bekijken.