Het weer is opgeknapt en wij zijn begonnen met taken afstrepen. We zien het einde van deze prachtige excursie naderen en met pijn in ons hart betekent dat ook dat we moeten bedenken hoe we de laatste dagen invullen.
Hoog op onze lijst staat het museum. Deze is gevestigd in een van de oudste gebouwen van Narsaq, met de code ‘A34’ zichtbaar verwerkt op het dak. Deze code werd gebruikt om te navigeren vanuit gevechtsvliegtuigen voordat GPS zijn intrede maakte. We werden verwelkomd door Oleeraq, de man die het museum runt. Het museum is gevuld met oude krantenartikelen, foto’s, klederdracht gemaakt van ijsberen- en zeehondenhuid, kajaks, een opgezette vogel en een miljoen kaartjes om uitleg te geven bij dat alles. Het lezen van die kaartjes was overigens niet nodig, Oleeraq nam uitgebreid de tijd om ons rond te leiden en achtergrond te geven. Toen we uitgekeken waren bleek dat er ook nog een stenen en mineralen expositie, een oude drukkerij en een oud huisje waren waar we werden rondgeleid. Toen we alles gezien hadden, nodigde Oleeraq ons uit om de volgende ochtend mee te gaan met een wandeling langs oude Inuit graven. Hij is een sjamaan en heeft volgens de bevolking speciale krachten en wilde ons graag meer uitleg geven over de oude tradities. Dat aanbod kunnen we natuurlijk niet afslaan. De volgende ochtend bezochten we oude graven van Inuit, die onder een soort huisje van stenen liggen met een gat erin, zodat ze voor altijd kunnen genieten van hun favoriete uitzicht over het fjord. Je kon de botten en schedels nog zien liggen. Oleeraq vertelde dat ze de nacht daarvoor een speciaal lied hadden gezongen, omdat zijn beste vriend was overleden tijdens het jagen op zeehonden. Alleen de grote jagers werden op deze manier begraven, en dit was een manier om ze te eren. Later liepen we naar een loods waar de netten voor de visvangst werden voorbereid en naar de haven met de stenen waarop de gevangen zeehonden en soms walvissen werden ontvelt en verwerkt voor verdere slacht. Je kon het vet zien liggen en de dieren nog ruiken.
Tijdens deze wandeling kwamen we langs een nat gebied, wat perfect leek om veenkernen te nemen. Bij gebrek aan een PVC buis die we in Kopenhagen waren vergeten (oeps..), moesten we op zoek naar een nieuwe. Gelukkig hielp Oleeraq ons snel aan een nieuw exemplaar. Terug in het veengebied was de veenlaag wat dieper dan we eerder hadden gezien, dus sloegen we de PVC buis in de grond. Erg trots waren we hoe ver hij erin kwam, maar toen we hem eruit probeerde te halen ging dat niet. Gelukkig was de afvalbult om de hoek, waar we een stalen pin vonden die we door de buis konden steken zodat het monster eruit kon komen. Winst voor ons!
De rest van deze twee dagen bestonden uit bijzondere interviews met verschillende inwoners. Allemaal erg verwelkomend lieten ze ons hun bijzondere huizen zien, gevuld met stenen, mineralen, Groenlandse schilderijen en zelfs een balein van een walvis! Ze vertellen allemaal in grote lijnen hetzelfde verhaal. De inwoners zien grote veranderingen in het weer en maken zich best een beetje zorgen. Ze zien de ijskap smelten, onvoorspelbaarder weer en warmere, langere zomers. Ze proberen dan ook allemaal iets bij te dragen en vertelden dat Narsaq van groene energie wordt voorzien. Ze benadrukten ook dat de langere zomers niet alleen negatief zijn, gezien het groeiseizoen dan langer duurt en ze hopen dan meer planten te kunnen laten groeien, zo ook bomen! Ze kijken er allemaal naar uit hoe het project zich gaat ontwikkelen.
Hoog op onze lijst staat het museum. Deze is gevestigd in een van de oudste gebouwen van Narsaq, met de code ‘A34’ zichtbaar verwerkt op het dak. Deze code werd gebruikt om te navigeren vanuit gevechtsvliegtuigen voordat GPS zijn intrede maakte. We werden verwelkomd door Oleeraq, de man die het museum runt. Het museum is gevuld met oude krantenartikelen, foto’s, klederdracht gemaakt van ijsberen- en zeehondenhuid, kajaks, een opgezette vogel en een miljoen kaartjes om uitleg te geven bij dat alles. Het lezen van die kaartjes was overigens niet nodig, Oleeraq nam uitgebreid de tijd om ons rond te leiden en achtergrond te geven. Toen we uitgekeken waren bleek dat er ook nog een stenen en mineralen expositie, een oude drukkerij en een oud huisje waren waar we werden rondgeleid. Toen we alles gezien hadden, nodigde Oleeraq ons uit om de volgende ochtend mee te gaan met een wandeling langs oude Inuit graven. Hij is een sjamaan en heeft volgens de bevolking speciale krachten en wilde ons graag meer uitleg geven over de oude tradities. Dat aanbod kunnen we natuurlijk niet afslaan. De volgende ochtend bezochten we oude graven van Inuit, die onder een soort huisje van stenen liggen met een gat erin, zodat ze voor altijd kunnen genieten van hun favoriete uitzicht over het fjord. Je kon de botten en schedels nog zien liggen. Oleeraq vertelde dat ze de nacht daarvoor een speciaal lied hadden gezongen, omdat zijn beste vriend was overleden tijdens het jagen op zeehonden. Alleen de grote jagers werden op deze manier begraven, en dit was een manier om ze te eren. Later liepen we naar een loods waar de netten voor de visvangst werden voorbereid en naar de haven met de stenen waarop de gevangen zeehonden en soms walvissen werden ontvelt en verwerkt voor verdere slacht. Je kon het vet zien liggen en de dieren nog ruiken.
Tijdens deze wandeling kwamen we langs een nat gebied, wat perfect leek om veenkernen te nemen. Bij gebrek aan een PVC buis die we in Kopenhagen waren vergeten (oeps..), moesten we op zoek naar een nieuwe. Gelukkig hielp Oleeraq ons snel aan een nieuw exemplaar. Terug in het veengebied was de veenlaag wat dieper dan we eerder hadden gezien, dus sloegen we de PVC buis in de grond. Erg trots waren we hoe ver hij erin kwam, maar toen we hem eruit probeerde te halen ging dat niet. Gelukkig was de afvalbult om de hoek, waar we een stalen pin vonden die we door de buis konden steken zodat het monster eruit kon komen. Winst voor ons!
De rest van deze twee dagen bestonden uit bijzondere interviews met verschillende inwoners. Allemaal erg verwelkomend lieten ze ons hun bijzondere huizen zien, gevuld met stenen, mineralen, Groenlandse schilderijen en zelfs een balein van een walvis! Ze vertellen allemaal in grote lijnen hetzelfde verhaal. De inwoners zien grote veranderingen in het weer en maken zich best een beetje zorgen. Ze zien de ijskap smelten, onvoorspelbaarder weer en warmere, langere zomers. Ze proberen dan ook allemaal iets bij te dragen en vertelden dat Narsaq van groene energie wordt voorzien. Ze benadrukten ook dat de langere zomers niet alleen negatief zijn, gezien het groeiseizoen dan langer duurt en ze hopen dan meer planten te kunnen laten groeien, zo ook bomen! Ze kijken er allemaal naar uit hoe het project zich gaat ontwikkelen.